Moją pasją są dzikie koty. Wszystkie zachwycają mnie swoim niepowtarzalnym pięknem, choć oczywiście mam też swoje ulubione gatunki. Oprócz tego, że podziwiamy je za ich dzikość i wolność, której często są symbolem, wiemy o nich dość mało. Chciałabym to zmienić, dlatego przedstawię cykl artykułów „Dzikie koty” oraz kilka ciekawostek na ich temat.

Pierwszym dzikim kotem, z którym chcę was zapoznać, jest IRBIS. Niewiele osób o tym wie, ale pod tą nazwą ukrywa się nie kto inny, tylko pantera śnieżna. Jej inna nazwa to także lampart śnieżny. Irbis nadal pozostaje jednym z najrzadszych i najmniej poznanych dzikich kotów. Znajduje się na liście Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody, jako gatunek chroniony i zagrożony całkowitym wyginięciem. Jest objęty konwencją, która ogranicza handel dzikimi zwierzętami. Szacuje się, że w 12 krajach, gdzie nadal żyje ten kot, zostało już TYLKO 4000 osobników.

Jak wygląda irbis?

Irbis posiada przepiękne i bardzo, bardzo gęste futro, które go chroni przed zimnem. Jest to niezbędne, ponieważ irbisy żyją w Himalajach i na Wyżynie Tybetańskiej. Przebywają na dużych wysokościach, nad granicami lasu, gdzie jest bardzo zimno. Natura wyposażyła je w idealny kamuflaż – dzięki umaszczeniu, przemierzając swoje terytorium, stają się prawie niewidzialne. Najczęściej spotykamy pantery w kolorze szarym na grzbiecie oraz kremowobiałym od strony brzucha. Najbardziej charakterystyczne są jednak plamy barwy brunatnej lub czarnej. Niepowtarzalną cechą irbisa, jest również niezwykle długi ogon – ma on aż 1 metr długości!

Zachowanie irbisów

Irbisy łączą się w pary tylko na krótki czas. To zdecydowane samotniki. O zmierzchu i o świcie są najaktywniejsze i mimo, że polują na swoim terenie, podczas spotkania innej pantery śnieżnej, nie bronią zaciekle swojego terytorium. Kiedy odczuwają głód, potrafią pokonywać naprawdę ogromne odległości. Jednej nocy mogą przejść nawet 40 km – tyle mniej więcej obejmuje obszar ich terytorium łowieckiego. Jak każde koty, irbisy również chodzą własnymi, utartymi ścieżkami. Zdarza się, że dla wygody uczęszczają wydeptanymi śladami innych zwierząt. Rewelacyjnie poruszają się w śniegu, nawet o tak dużej głębokości jak 85cm – zawdzięczają to masywnym łapom oraz temu, że ich podeszwy są pokryte sierścią.

Małe pantery śnieżne

Młode po urodzeniu mają ciemniejsze ubarwienie niż dorosłe pantery, dzięki temu nie rzucają się w oczy i łatwo kryją się wśród skał. Maluchy przychodzą na świat w jaskiniach lub szczelinach skalnych, samica wyściela legowisko własnym futrem i mchem. Rodzi się od 2 do 5 kociąt, które od początku przebywają tylko z matką. Są z nią aż do ukończenia 1 roku życia, potem się usamodzielniają.

Rekordzista 🙂

Irbis ma bardzo długi ogon, który pomaga mu zachować równowagę, ale to nie jedyny rekord tego kota. Pantery śnieżne to najskoczniejsze ze wszystkich kotów. Ich najdłuższy skok wynosi 15 metrów! Nie potrafi tego dokonać nawet kuguar (puma), która wykonuje skoki o 3 metry krótsze. Irbis zawdzięcza tę umiejętność niezwykłej budowie tylnych nóg, które są dłuższe od przednich.

„Ocalić Ducha Gór”

Irbisy to piękne stworzenia. Niestety, to właśnie ich piękno i rzadkość ściąga na nie największe niebezpieczeństwo. Mimo, że zamieszkują jedne z najbardziej niedostępnych terenów na tej planecie, kłusownictwo dociera i tam. Na szczęście są również i tacy ludzie, którym leży na sercu ich dobro, pragną chronić te niezwykłe stworzenia, uratować je i zapewnić im miejsce do życia. Ochronę irbisów wspiera WWF Polska (World Wide Fund for Nature).

Jeśli jesteście ciekawi jak wygląda irbis, zachęcam do kliknięcia linku i obejrzenia krótkiego filmu.

https://www.youtube.com/watch?v=-cIgCenhavw

https://www.youtube.com/watch?v=7SBs1gOD6aw

Źródła:

Wikipedia, YouTube, strona WWF Polska, „Encyklopedia zwierząt od A do Z”

Autor artykułu:  Róża M.